Op de infoavond voor een nieuwe Alpha-cursus hebben zich 7 mensen aangemeld en op dinsdag 8 oktober 2024 hopen we te beginnen met de groep. De avonden worden gehouden in het Jeugdhonk aan de Maassluissedijk. Wij vragen uw gebed voor deze groep.
— Namens het Alphateam, Theo van Everdingen
De eerste avond is een informatieavond die wordt gehouden in De Dijk en begint om 19.00 uur. We beginnen met een maaltijd.
Voor meer informatie kunnen jullie terecht bij Theo van Everdingen
Sta even stil en realiseer wat er door God teweeg wordt gebracht.
- inzicht gegeven in de drie eenheid, God, Heilige Geest en Jezus
- heeft mijn ogen geopend voor het geloof in de liefde van de Heer en voor het geloof
- mij nieuwe inzichten gegeven over het geloof
- mij nieuwe vrienden bezorgd
- geleerd op een andere manier te bidden
- geleerd wat een gezamenlijke maaltijd doet
- inzicht gegeven wat opwekkingsliederen doen
- mijn leven positief beïnvloed
- hoogtepunt het Alpha-weekend
De introductieavond is op woensdag 24 januari a.s., om 19.00 uur, in het wijkgebouw De Dijk, Maassluissedijk 5 in Vlaardingen. Het is vrijblijvend en gratis. Nodig ook je vrienden uit om samen op zoek te gaan naar antwoorden.
Op de leestafel in de Grote Kerk liggen flyers van de Alpha, maar u/jij kunt voor meer informatie ook contact opnemen met Theo van Everdingen, t.van.everdingen@solconmail.nl of 0653842798 of op de site: www.alphanederland.org.
Enkele getuigenissen n.a.v. de Alpha-Cursus
In de afgelopen maanden hebben een tiental mensen deelgenomen aan de Alpha-cursus. Wij hebben hen gevraagd hun verhaal op papier te zetten. Wij vinden het belangrijk om hun woorden met u te delen. Hieronder getuigenissen van twee deelnemers.
‘Ik? Mee naar de Alpha-cursus. Meen je dat serieus?’
Zoiets moet ongeveer mijn reactie zijn geweest toen Martine mij vroeg om deel te nemen aan de cursus. Oké, ik had aardig wat vragen over het geloof, maar de basis van het geloof kende ik wel. Sinds mijn opvoeding in een traditioneel, behoudend christelijk gezin, wist ik wel wat het geloof inhield. De basis van wie Jezus is, wat Hij deed, waarom Hij kwam, dat wist ik allemaal wel. Dus tja, waarom zou ik nog meedoen aan die cursus? Ik twijfelde sterk of het wel iets zou toevoegen. De theorie wist ik toch wel. En het praktiseren van het geloof, daar wist ik ook alles van. Niet dat ik er echt iets mee deed. Nee, zo goddeloos ben ik nu ook weer niet, maar ik hád er gewoon niet zoveel mee. Het geloof zegde mij weinig meer, ik kon er ook eigenlijk niets mee. En daarnaast, geloof moet iets positiefs zijn. Je hoop en perspectief kunnen bieden. En dat deed het voor mij al absoluut niet meer. Maar goed, ik had eigenlijk geen goed excuus om niet mee te doen met de Alpha. Dus hup, ik ging mee naar de informatie avond over de cursus.
Samen met Martine kwamen wij bij De Dijk aan en ons kennende, waren wij al direct aan de late kant. Iedereen zat al netjes aan tafel toen wij binnen kwamen sjokken. Ik zat veilig aan het hoekje van de tafel, zodat ik rustig de andere mensen kon observeren. Ik concentreerde me op het eten, zodat ik zo min mogelijk hoefde te zeggen. Want nee, ik had echt geen zin in de vragen als: ‘Ben je gelovig?’ ‘Ben je gelovig opgevoed?’ Of, ‘naar welke kerk ga jij?’ Ik had namelijk absoluut geen zin om uit te leggen waarom ik niet meer naar de kerk ging en waarom ik zulke grote twijfels bij het geloof had.
Na het zingen van de welbekende opwekkingsliederen, kabbelde de avond rustig voort. Aan het eind nog twee getuigenissen van deelnemers die hiervoor de cursus hadden gedaan. Diep van binnen voelde ik het protest al opkomen. Prima, die getuigenissen, maar als iemand van mij verwacht dat ik na het doen van de cursus (of nog erger, tijdens de cursus al) weer tot geloof zou komen, dan zou ik al gelijk afhaken. Ik wilde best mee doen met de cursus, maar op voorwaarde dat men niet zou proberen mij te ‘bekeren’. Maar vooruit, ik pakte die pen en schreef mij samen met Martine in. Natuurlijk heb ik wel even die week nog met Martine gebeld en gezegd: ‘Ik ga die cursus doen, maar ik beloof niet dat ik het af ga maken. Als ik het niets vind, dan stop ik ermee’. Martine ging akkoord. Niet dat het anders zoveel uitgemaakt had, ik zou toch mijn eigen zin wel doen. Toen was er geen weg meer terug. ‘Kom maar op!’ dacht ik. Ik ga die discussies wel aan. Mijn kritische vragen stellen en dan zien we wel wat er van komt’.
Ik weet niet of het klopt, maar het zou zo maar kunnen dat ik de meest kritische persoon ben geweest die heeft meegedaan met de Alpha. Mijn vragen bleven komen, ik protesteerde als ik het ergens niet mee eens was en was niet bang om mijn eigen visie te geven. Maar naarmate de cursusavonden volgden, ontdooide ik een beetje. Mijn protest werd minder. Ik werd steeds meer bereid om ook de andere visies te overdenken. Te luisteren naar getuigenissen en om zelfs mee te bidden. Nee, ik zong niet voluit mee met de opwekkingsliederen. Dit omdat ik niet zo’n goede zangeres ben, maar meer nog omdat ik niet hypocriet wilde zijn. Ik had het namelijk oneerlijk gevonden om God te aanbidden, te danken en te vragen, als ik niet in Hem geloofde. Want waarom zou ik Hem aanbidden, als ik er niets van meen? Hoe kan ik tegen iemand zeggen dat ik van diegene houd, als ik daar niet zeker van ben? Precies, niet dus. En datzelfde geld voor mij tegenover God.
En nu is de Alpha voorbij. Ik had nooit verwacht dat ik zo open en eerlijk mijn vragen zou mogen stellen. Dat ik zo kritisch mocht zijn. Dat er zulke lieve mensen op de Alpha waren. Toffe, lieve en betrokken Alphaleiders, geweldige deelnemers. Heel open en toegankelijk. Een hele leuke groep.
Op de ene laatste avond werd de vraag gesteld, of er iemand in de kerk iets wilde vertellen over de Alpha-cursus. ‘Maar het moet wel positief zijn’, werd er lachend en met een schuin oog naar mij, aan toegevoegd. Maar eerlijk is eerlijk, ik hoef niet mijn best te doen om iets positiefs te zeggen. Ik heb de Alpha als heel positief ervaren. Ik heb mijn vragen mogen stellen, kritisch mogen zijn en leuke mensen mogen ontmoeten. Dus nee, geen zorgen. Ik ben positief 🙂
De grote vraag blijft natuurlijk: ‘Marian, ben jij nu christen?’. En daar kan ik maar één, eerlijk antwoord opgeven. ‘Nee, ik ben geen christen’. Ik geloof wel dat God bestaat, maar hoe óf wat dat precies voor mij persoonlijk betekent, dat weet ik nog niet. Ik ben er nog niet helemaal uit. Maar wat ik wel weet, is dat geloven iets heel moois en puurs kan zijn. Iets heel positiefs. En dat is precies de bevestiging die ik nodig had, om weer met een andere, positieve blik, naar het geloof en naar God te kijken. Marian
—-
Het was in maart van dit jaar dat ik voor het eerst de Grote Kerk binnenstapte om een dienst bij te wonen.
Ik ben niet gelovig opgevoed en ik heb ook nooit iets met het geloof gedaan, dat was niks voor mij, dacht ik.
Tot ik drie jaar geleden in de bibliotheek was en een boek uit het rek pakte met de titel “Innerlijke rust door meditatie”.
Innerlijke rust, dat leek mij wel wat, die innerlijke rust was bij mij namelijk ver te zoeken. Ik ging op een krukje zitten wat daar stond, en begon te lezen, de woorden raakten mij recht in mijn hart. Ik besloot dit boek te lenen. Thuis gekomen begon ik verder te lezen en tot mijn grote verbazing, en eerlijk gezegd was ik ook wat geïrriteerd, ging dit boek over God. Ja zeg, daar zat ik niet op te wachten. Ik was immers op zoek naar innerlijke rust, niet naar God. Ik besloot toch verder te lezen. Wat een mooi boek over God en het geloof, mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Daarna ben ik me steeds verder gaan verdiepen in het christelijk geloof en na een aantal gesprekken met christenen durfde ik de stoute schoenen aan te trekken en ben ik dus naar de kerk gegaan.
Ik vond het erg fijn om op zondagochtend naar de dienst te gaan en ik voelde me erg welkom hier in de kerk.
Ik leerde verschillende mensen kennen en zij attendeerden mij op de mogelijkheid om de Alpha-cursus te gaan volgen en ik besloot mij in te schrijven voor de cursus. Half september was het dan zover. Ik had inmiddels een aantal mensen gesproken die de Alpha-cursus hadden gevolgd en zij waren allen zeer enthousiast.
Ik was dus behoorlijk benieuwd.
Ietwat nerveus ging ik naar de introductieavond in de Dijk. Daar gingen we met alle cursisten in spe eten, waarna uitleg volgde over de cursus. Ik was voor niets nerveus geweest, er hing een ontspannen sfeer en er was gelijk leuk contact met de medecursisten. Mensen van verschillende leeftijden en met zeer uiteenlopende achtergronden.
De cursus werd elke week in Schiedam bij mensen thuis gegeven. Het was elke week een feestje als ik op woensdag weer mocht. Wat een warme, liefdevolle en gastvrije mensen, ik voelde mij gelijk op mijn gemak.
We waren met 10 cursisten, een lange tafel dus, elke week als we met elkaar gingen eten. Ontzettend gezellig ook, met z’n allen eten. Wat een dankbaar gevoel kreeg ik, wildvreemde mensen die zomaar vrijwillig voor zo’n grote groep mensen eten koken, ik vind het heel bijzonder.
Na het eten werden er altijd een aantal liederen gezongen met elkaar.
Daarna werd wat verteld over het onderwerp van de avond, vaak werd het onderwerp verder toegelicht d.m.v. een filmpje. Na het drinken van een lekker bakkie koffie praatten we verder met de groep over het onderwerp van die avond. Wat een mooie en waardevolle gesprekken hebben we gevoerd. Alle vragen, ook kritische, mochten worden gesteld. Iedereen durfde zich open en kwetsbaar op te stellen en er was respect voor ieders mening.
Door de verschillende meningen en invalshoeken werd ik uitgedaagd om verder over dingen na te denken.
Naarmate de weken vorderden ontstond er een warme band tussen de deelnemers. Naast de mooie gesprekken hebben we ook ontzettend veel lol gehad en heel erg veel gelachen. Kortom, het waren bijzondere avonden.
De eerste avond werd aan iedereen gevraagd waarom je de cursus wilde volgen en wat je ervan verwachtte. Ik antwoordde dat ik graag meer over God en het geloof wilde leren en ik had ook nog wel wat vragen waarvan ik hoopte dat die beantwoord zouden worden.
Ik heb zeker veel geleerd over God tijdens de cursus en bijna al mijn vragen zijn beantwoord.
Maar veel belangrijker, en dat begrijp ik nu, is dat ik Gods aanwezigheid nu voel in alle aspecten van mijn leven.
Wat eerst een klein vlammetje was dat voorzichtig brandde in mij, is gedurende de cursus uitgegroeid tot een stevig brandend haardvuur dat niet meer te blussen is.
Het vervuld me met grote dankbaarheid en vreugde en… het geeft me ook innerlijke rust.
Rest mij nog 1 vraag en die heb ik tijdens de cursus niet beantwoord gekregen: Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik God niet nodig had in mijn leven?
Ingrid Zoeteman
De eerste avond is een informatieavond die wordt gehouden in De Dijk en begint om 19.00 uur. We beginnen met een maaltijd.
Voor meer informatie kunnen jullie terecht bij Theo van Everdingen
Sta even stil en realiseer wat er door God teweeg wordt gebracht.
- inzicht gegeven in de drie eenheid, God, Heilige Geest en Jezus
- heeft mijn ogen geopend voor het geloof in de liefde van de Heer en voor het geloof
- mij nieuwe inzichten gegeven over het geloof
- mij nieuwe vrienden bezorgd
- geleerd op een andere manier te bidden
- geleerd wat een gezamenlijke maaltijd doet
- inzicht gegeven wat opwekkingsliederen doen
- mijn leven positief beïnvloed
- hoogtepunt het Alpha-weekend
De introductieavond is op woensdag 24 januari a.s., om 19.00 uur, in het wijkgebouw De Dijk, Maassluissedijk 5 in Vlaardingen. Het is vrijblijvend en gratis. Nodig ook je vrienden uit om samen op zoek te gaan naar antwoorden.
Op de leestafel in de Grote Kerk liggen flyers van de Alpha, maar u/jij kunt voor meer informatie ook contact opnemen met Theo van Everdingen, t.van.everdingen@solconmail.nl of 0653842798 of op de site: www.alphanederland.org.
Enkele getuigenissen n.a.v. de Alpha-Cursus
In de afgelopen maanden hebben een tiental mensen deelgenomen aan de Alpha-cursus. Wij hebben hen gevraagd hun verhaal op papier te zetten. Wij vinden het belangrijk om hun woorden met u te delen. Hieronder getuigenissen van twee deelnemers.
‘Ik? Mee naar de Alpha-cursus. Meen je dat serieus?’
Zoiets moet ongeveer mijn reactie zijn geweest toen Martine mij vroeg om deel te nemen aan de cursus. Oké, ik had aardig wat vragen over het geloof, maar de basis van het geloof kende ik wel. Sinds mijn opvoeding in een traditioneel, behoudend christelijk gezin, wist ik wel wat het geloof inhield. De basis van wie Jezus is, wat Hij deed, waarom Hij kwam, dat wist ik allemaal wel. Dus tja, waarom zou ik nog meedoen aan die cursus? Ik twijfelde sterk of het wel iets zou toevoegen. De theorie wist ik toch wel. En het praktiseren van het geloof, daar wist ik ook alles van. Niet dat ik er echt iets mee deed. Nee, zo goddeloos ben ik nu ook weer niet, maar ik hád er gewoon niet zoveel mee. Het geloof zegde mij weinig meer, ik kon er ook eigenlijk niets mee. En daarnaast, geloof moet iets positiefs zijn. Je hoop en perspectief kunnen bieden. En dat deed het voor mij al absoluut niet meer. Maar goed, ik had eigenlijk geen goed excuus om niet mee te doen met de Alpha. Dus hup, ik ging mee naar de informatie avond over de cursus.
Samen met Martine kwamen wij bij De Dijk aan en ons kennende, waren wij al direct aan de late kant. Iedereen zat al netjes aan tafel toen wij binnen kwamen sjokken. Ik zat veilig aan het hoekje van de tafel, zodat ik rustig de andere mensen kon observeren. Ik concentreerde me op het eten, zodat ik zo min mogelijk hoefde te zeggen. Want nee, ik had echt geen zin in de vragen als: ‘Ben je gelovig?’ ‘Ben je gelovig opgevoed?’ Of, ‘naar welke kerk ga jij?’ Ik had namelijk absoluut geen zin om uit te leggen waarom ik niet meer naar de kerk ging en waarom ik zulke grote twijfels bij het geloof had.
Na het zingen van de welbekende opwekkingsliederen, kabbelde de avond rustig voort. Aan het eind nog twee getuigenissen van deelnemers die hiervoor de cursus hadden gedaan. Diep van binnen voelde ik het protest al opkomen. Prima, die getuigenissen, maar als iemand van mij verwacht dat ik na het doen van de cursus (of nog erger, tijdens de cursus al) weer tot geloof zou komen, dan zou ik al gelijk afhaken. Ik wilde best mee doen met de cursus, maar op voorwaarde dat men niet zou proberen mij te ‘bekeren’. Maar vooruit, ik pakte die pen en schreef mij samen met Martine in. Natuurlijk heb ik wel even die week nog met Martine gebeld en gezegd: ‘Ik ga die cursus doen, maar ik beloof niet dat ik het af ga maken. Als ik het niets vind, dan stop ik ermee’. Martine ging akkoord. Niet dat het anders zoveel uitgemaakt had, ik zou toch mijn eigen zin wel doen. Toen was er geen weg meer terug. ‘Kom maar op!’ dacht ik. Ik ga die discussies wel aan. Mijn kritische vragen stellen en dan zien we wel wat er van komt’.
Ik weet niet of het klopt, maar het zou zo maar kunnen dat ik de meest kritische persoon ben geweest die heeft meegedaan met de Alpha. Mijn vragen bleven komen, ik protesteerde als ik het ergens niet mee eens was en was niet bang om mijn eigen visie te geven. Maar naarmate de cursusavonden volgden, ontdooide ik een beetje. Mijn protest werd minder. Ik werd steeds meer bereid om ook de andere visies te overdenken. Te luisteren naar getuigenissen en om zelfs mee te bidden. Nee, ik zong niet voluit mee met de opwekkingsliederen. Dit omdat ik niet zo’n goede zangeres ben, maar meer nog omdat ik niet hypocriet wilde zijn. Ik had het namelijk oneerlijk gevonden om God te aanbidden, te danken en te vragen, als ik niet in Hem geloofde. Want waarom zou ik Hem aanbidden, als ik er niets van meen? Hoe kan ik tegen iemand zeggen dat ik van diegene houd, als ik daar niet zeker van ben? Precies, niet dus. En datzelfde geld voor mij tegenover God.
En nu is de Alpha voorbij. Ik had nooit verwacht dat ik zo open en eerlijk mijn vragen zou mogen stellen. Dat ik zo kritisch mocht zijn. Dat er zulke lieve mensen op de Alpha waren. Toffe, lieve en betrokken Alphaleiders, geweldige deelnemers. Heel open en toegankelijk. Een hele leuke groep.
Op de ene laatste avond werd de vraag gesteld, of er iemand in de kerk iets wilde vertellen over de Alpha-cursus. ‘Maar het moet wel positief zijn’, werd er lachend en met een schuin oog naar mij, aan toegevoegd. Maar eerlijk is eerlijk, ik hoef niet mijn best te doen om iets positiefs te zeggen. Ik heb de Alpha als heel positief ervaren. Ik heb mijn vragen mogen stellen, kritisch mogen zijn en leuke mensen mogen ontmoeten. Dus nee, geen zorgen. Ik ben positief 🙂
De grote vraag blijft natuurlijk: ‘Marian, ben jij nu christen?’. En daar kan ik maar één, eerlijk antwoord opgeven. ‘Nee, ik ben geen christen’. Ik geloof wel dat God bestaat, maar hoe óf wat dat precies voor mij persoonlijk betekent, dat weet ik nog niet. Ik ben er nog niet helemaal uit. Maar wat ik wel weet, is dat geloven iets heel moois en puurs kan zijn. Iets heel positiefs. En dat is precies de bevestiging die ik nodig had, om weer met een andere, positieve blik, naar het geloof en naar God te kijken. Marian
—-
Het was in maart van dit jaar dat ik voor het eerst de Grote Kerk binnenstapte om een dienst bij te wonen.
Ik ben niet gelovig opgevoed en ik heb ook nooit iets met het geloof gedaan, dat was niks voor mij, dacht ik.
Tot ik drie jaar geleden in de bibliotheek was en een boek uit het rek pakte met de titel “Innerlijke rust door meditatie”.
Innerlijke rust, dat leek mij wel wat, die innerlijke rust was bij mij namelijk ver te zoeken. Ik ging op een krukje zitten wat daar stond, en begon te lezen, de woorden raakten mij recht in mijn hart. Ik besloot dit boek te lenen. Thuis gekomen begon ik verder te lezen en tot mijn grote verbazing, en eerlijk gezegd was ik ook wat geïrriteerd, ging dit boek over God. Ja zeg, daar zat ik niet op te wachten. Ik was immers op zoek naar innerlijke rust, niet naar God. Ik besloot toch verder te lezen. Wat een mooi boek over God en het geloof, mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Daarna ben ik me steeds verder gaan verdiepen in het christelijk geloof en na een aantal gesprekken met christenen durfde ik de stoute schoenen aan te trekken en ben ik dus naar de kerk gegaan.
Ik vond het erg fijn om op zondagochtend naar de dienst te gaan en ik voelde me erg welkom hier in de kerk.
Ik leerde verschillende mensen kennen en zij attendeerden mij op de mogelijkheid om de Alpha-cursus te gaan volgen en ik besloot mij in te schrijven voor de cursus. Half september was het dan zover. Ik had inmiddels een aantal mensen gesproken die de Alpha-cursus hadden gevolgd en zij waren allen zeer enthousiast.
Ik was dus behoorlijk benieuwd.
Ietwat nerveus ging ik naar de introductieavond in de Dijk. Daar gingen we met alle cursisten in spe eten, waarna uitleg volgde over de cursus. Ik was voor niets nerveus geweest, er hing een ontspannen sfeer en er was gelijk leuk contact met de medecursisten. Mensen van verschillende leeftijden en met zeer uiteenlopende achtergronden.
De cursus werd elke week in Schiedam bij mensen thuis gegeven. Het was elke week een feestje als ik op woensdag weer mocht. Wat een warme, liefdevolle en gastvrije mensen, ik voelde mij gelijk op mijn gemak.
We waren met 10 cursisten, een lange tafel dus, elke week als we met elkaar gingen eten. Ontzettend gezellig ook, met z’n allen eten. Wat een dankbaar gevoel kreeg ik, wildvreemde mensen die zomaar vrijwillig voor zo’n grote groep mensen eten koken, ik vind het heel bijzonder.
Na het eten werden er altijd een aantal liederen gezongen met elkaar.
Daarna werd wat verteld over het onderwerp van de avond, vaak werd het onderwerp verder toegelicht d.m.v. een filmpje. Na het drinken van een lekker bakkie koffie praatten we verder met de groep over het onderwerp van die avond. Wat een mooie en waardevolle gesprekken hebben we gevoerd. Alle vragen, ook kritische, mochten worden gesteld. Iedereen durfde zich open en kwetsbaar op te stellen en er was respect voor ieders mening.
Door de verschillende meningen en invalshoeken werd ik uitgedaagd om verder over dingen na te denken.
Naarmate de weken vorderden ontstond er een warme band tussen de deelnemers. Naast de mooie gesprekken hebben we ook ontzettend veel lol gehad en heel erg veel gelachen. Kortom, het waren bijzondere avonden.
De eerste avond werd aan iedereen gevraagd waarom je de cursus wilde volgen en wat je ervan verwachtte. Ik antwoordde dat ik graag meer over God en het geloof wilde leren en ik had ook nog wel wat vragen waarvan ik hoopte dat die beantwoord zouden worden.
Ik heb zeker veel geleerd over God tijdens de cursus en bijna al mijn vragen zijn beantwoord.
Maar veel belangrijker, en dat begrijp ik nu, is dat ik Gods aanwezigheid nu voel in alle aspecten van mijn leven.
Wat eerst een klein vlammetje was dat voorzichtig brandde in mij, is gedurende de cursus uitgegroeid tot een stevig brandend haardvuur dat niet meer te blussen is.
Het vervuld me met grote dankbaarheid en vreugde en… het geeft me ook innerlijke rust.
Rest mij nog 1 vraag en die heb ik tijdens de cursus niet beantwoord gekregen: Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik God niet nodig had in mijn leven?
Ingrid Zoeteman